Vücudumla bir aşk-nefret ilişkim var. 20. yüzyılda doğmuş ve 21. yüzyılda yaşayan bir kadın olduğum için bu şaşırtıcı olmayabilir. Ama bu beni çok rahatsız ediyor. Onu sevmek, kucaklamak ve onda güzellik bulmak istiyorum ama bu benim gerçekliğim değil.

Hiçbir gerçek insanın sahip olmadığı güzel airbrush vücutları görmezden gelmeyi kolay buluyorum (teşekkürler Photoshop) çünkü gerçek olmadıklarını biliyorum. Aynı zamanda, vücudunuzu her bedende sevmenin, vücudunuzu bikiniler, plaj ve küçük siyah elbiseler için hazır olarak benimsemenin mesajlarını içime çekiyorum. Tüm vücutlar güzeldir ve hepsi bu.

Mükemmel vücutlar, düz karınlar ve imkansız güzellik standartları hakkındaki her mesajı içime çekmediğimi iddia etmek benim için samimiyetsiz olurdu. Karnımı saklıyorum, sadece belirli açılardan özçekimler yapıyorum ve kendimin “en iyi” olduğunu düşündüğüm fiziksel kısımlarını paylaşıyorum. Belki de bir seks blog yazarı olduğum için, bu kısımlar meme ve kıçtır.

Bu yüzden yeni bir yeme biçimine (bir başka “yaşam tarzı değişikliği”) veya yeni bir egzersiz programına başladığımda (şu anda mümkün olduğunca basit tutuyorum ve sadece… yürüyüş yapıyorum), neden yaptığımı sorguluyorum. Sağlıklı olmak ve vücudumu güçlendirmek için “güvenli” bir sebep mi? Yoksa nefret ettiğim şeyi değiştirmek için çaresiz olduğum için mi?

Daha da kötüsü, 25 yaşında olmanın ve istediğim kadar kilo verebilmenin nasıl bir şey olduğunu hatırladığım için mi? “Gençliğimin” tuhaf bir kısmını geri almak istiyor muyum (o zamanlar bile ideal bir vücuda sahip olmasam da)? Zaman içinde ilerlemeye devam eden bir vücutta tekrar genç olmaya mı çalışıyorum? İmkansızı mı istiyorum?

Cevapları bulmak için zaman harcayabileceğimden şüphem yok, ancak enerjim başka şeylere odaklanmış durumda ve bu soruların cevapsız kalmasına izin vermem gerekiyor.

Doğru olduğunu bildiğim şey, iki yıldır bedenimin ve zihnimin kötü bir yolda olduğudur . Zihinsel ızdırap ve fiziksel acı beni mahvetti. Bunun ortasında bedenimi sevmeye çalışmak imkansız gibi geldi. Bu düzeyde öz sevgi bir öncelik değildi.

Ama şimdi sağlığım açısından doğru taraftayım. Zihinsel sağlığım daha istikrarlı — kaygı yükselse ve bipolar dalgalanmalar yaşasam bile. Ve fiziksel sağlığım düzeliyor — neyin yanlış olduğunu biliyorum ve bunu nasıl düzelteceğimi biliyorum.

Muhtemelen karnımı göstermesem veya belirli kıyafetleri giymesem bile sahip olduğum bedenden memnun olduğuma kendimi ikna edebilirim. Belki de belirli bir düzeyde “beden pozitifliği” bulabilirim. Ancak yapamadığım şey, kendimi kötü sağlık ve dengesiz zihin durumuna geri döndürmek. Sefalet ve acı dolu bir yere geri dönmeme isteği güçlü.

Eğer belli bir diyet türünü (işe yaramayan ve sürdürülemez “diyetler” ile karıştırılmamalı) uyguladığımda ülser olmuyorsa veya dayanılmaz mide ağrılarım olmuyorsa ve birkaç kilo veriyorsam… tamam.

Vücudumu daha fazla hareket ettirirsem, yürüyüş yaparsam ve diğer aktif şeyleri yaparsam kaslarım daha güçlü, zihnim daha sağlıklı oluyorsa ve kot pantolonun popomda duruşunu seviyorsam… tamam.

Yapamayacağım şey, vücudumun bana ihanet edeceğini hissetmeye devam etmek. Her şeyi… ya da hiçbir şeyi kontrol edemeyeceğimi biliyorum. Ama ne yaptığımı ve sahip olduğum tek vücuda nasıl davrandığımı kontrol edebilirim.

Sanırım onu ​​şu an olduğu gibi sevmeliyim, ama onu kabul etmekten çok düzeltmek istiyorum. Tek umudum, kendimi düzelttiğimde, geriye kalan her şeyi sevmeyi öğrenebilmem.